Kiedy stało się jasne, że Edyp nieświadomie popełnił zbrodnie ojcobójstwa i kazirodztwa, Mit o Orfeuszu i Eurydyce - streszczenie Orfeusz był królem Tracji, synem muzy Kaliope i Apollina. Posiadał niezwykły wręcz talent do gry na lutni. Mit o Hadesie. Greckie mity o zaświatach. Mit o Hadesie. Greckie mity o zaświatach Mit o Hadesie. Greckie mity o zaświatach. A. Hiremy-Hirschl, „Dusze nad Acherontem”, 1898, Austriacka galeria Belvedere, Wiedeń, Austria, Wikiart, Domena Publiczna. Ważne daty 1924 r. – Jan Parandowski wydaje Mitologia: Wierzenia i podania Greków i 1. Syzyf dobrze rządzi Koryntem.2. Król odwiedza często Olimp, gdzie pije ambrozję.3. Syzyf zdradza na ziemi sekret Zeusa.4. Rozgniewany Zeus wysyła do Syzyfa bożka śmierci. Interpretacja Syzyf to mitologiczny król Koryntu, który utracił przyjaźń bogów z powodu swojej plotkarskiej natury. Bohaterowi dwukrotnie udało się uniknąć Fast Money. zapytał(a) o 21:28 Jan Parandowski - frag. "Mitologii" - "Mit o Prometeuszu". Macie cały tekst? Gdzie mogę znaleźć cały tekst Mitu o Prometeuszu J. Parandowskiego? Czy możecie mi go podać. I proszę: a) o dokładny tekst b) nie odsyłanie mnie do wyszukiwarki "Google" To pytanie ma już najlepszą odpowiedź, jeśli znasz lepszą możesz ją dodać 1 ocena Najlepsza odp: 100% Najlepsza odpowiedź blocked odpowiedział(a) o 22:15: Prometeusz ***************** Inne podania głosiły, że człowiek jest tworem jednego z tytanów - Prometeusza, który ulepił go z gliny pomieszanej ze łzami. Duszę zaś dał mu z ognia niebieskiego, którego parę iskier ukradł z rydwanu słońca. Niedaleko miasta Panopeus pokazywano chatę z cegieł, gdzie Prometeusz ongi dokonywał swej pracy. Dokoła leżały odłamki gliniastej ziemi, a szedł z nich zapach jakby ciała ludzkiego. Były to bowiem resztki nie zużytego materiału. Dziś jeszcze czerwona ziemia beocka przypomina baśń o stworzycielu rodu ludzkiego. Człowiek Prometeusza był słaby i nagi. Palce miał zakończone zbyt kruchymi paznokciami, by mu były obroną przed pazurami dzikich zwierząt. Jedynie jego postać, niepodobna do otaczających stworzeń, była widocznym obrazem bogów. Brakowało mu tylko ich siły. Niby młode zjawy senne błądzili ludzie, bezradni wobec potęg przyrody, której nie rozumieli. Wszystkie ich czyny były nieświadome i bezładne. Widząc to Prometeusz ponownie zakradł się do wielkiego spichlerza ognia w niebiesiech i przyniósł na ziemię pierwsze zarzewie. W siedzibach ludzkich zapłonęły jasne ogniska ogrzewając mieszkańców i płosząc drapieżne bestie. Mądry tytan uczył ludzi umiejętnego używania ognia, sztuk i rzemiosł. Nie podobało się to Dzeusowi. Mając w pamięci niedawną walkę z gigantami, obawiał się wszystkiego, co pochodzi z ziemi. Kazał tedy Hefajstosowi, z bogów najbieglejszemu we wszelkich kunsztach, stworzyć kobietę cudnej urody, na wzór bogiń nieśmiertelnych. Gdy misterne to dzieło już było gotowe, Atena nauczyła pierwszą niewiastę pięknych robót kobiecych; Afrodyta otoczyła jej oblicze wdziękiem i w oczy wlała urok uwodzicielski; Hermes dał je skryty i pochlebczy charakter wraz z darem kuszącej wymowy; w końcu ubrano ją w złoto i uwieńczono kwiatami. I nazwano ją Pandorą, albowiem była ona darem dla ludzi od wszystkich bogów i każdy z bogów obdarzył ją jakąś szczególną właściwością. W posagu otrzymała glinianą beczułkę szczelnie zamkniętą, której zawartości nikt nie znał. Tak wyposażoną Pandorę zaprowadził Hermes, posłaniec bogów, na ziemię i zostawił ją przed chatą Prometeusza. Mądry tytan wyszedł przed dom przyjrzeć się pięknej nieznajomej i od razu zwietrzył jakiś podstęp. Nie przyjął jej więc, ale odprawił i innym doradzał tak samo postąpić. Lecz Prometeusz miał brata nie bardzo rozumnego, imieniem Epimeteusz, co się wykłada: "wstecz myślący". Ten nie tylko nie wygnał Pandory, lecz natychmiast z nią się ożenił. Pandora ciekawa była zajrzeć do owej beczułki, którą bogowie dali jej we wianie. Ale przyszedł Prometeusz, odwiódł brata na stronę i przestrzegał: "Niemądry Epimeteuszu - rzekł - zrobiłeś już jedno głupstwo, żeś tę niewiastę, na zło chyba stworzoną przez bogów, przyjął do domu. Nie czyń przynajmniej drugiego głupstwa i nie otwieraj beczki ani żonie nie pozwalaj, bo tak mi się zdaje, że w niej jakieś wielkie licho siedzi". Epimeteusz przyrzekł, że się nad tym zastanowi. Miał zwyczaj myśleć bardzo długo i powoli, tak że zanim zdążył rozważyć słowa brata, szybkomówna Pandora nakłoniła go do otwarcia beczki. I oczywiście stało się nieszczęście. Ledwo podniesiono wieko, wyleciały na świat wszystkie smutki, troski, nędze i choroby i jak kruki obsiadły biedną ludzkość. Prometeusz chciał teraz bogom podstępem za podstęp odpłacić. Zabił wołu i podzielił go na dwie części: osobno złożył mięso, które owinął skórą, oddzielnie zaś kości, i nakrył je tłuszczem. Zaczem poprosił Dzeusa: "Którą część weźmiesz, będzie odtąd bogom poświęcona". Dzeus wybrał tę, gdzie było więcej tłuszczu, domyślając się pod jego grubą warstwą najdelikatniejszego mięsa. Natychmiast przekonał się, że to same kości, okryte najgorszym tłuszczem. Ale wyrok był niecofniony: te właśnie części zwierząt składano w ofierze bogom niebieskim. Dzeus zemścił się okrutnie. Na jego rozkaz przykuto Prometeusza do skały Kaukazu. Co dzień zgłodniały orzeł zalatywał, by mu wyjadać wątrobę, która wciąż odrastała. Wokoło było pusto i głucho. Skazaniec nie słyszał głosu ludzkiego ani nie ukazywała mu się twarz przyjazna. Palony gorącymi promieniami słońca, bez ruchu i spoczynku, trwał Prometeusz, niby wieczny wartownik, dla którego zawsze późno przychodzi noc w płaszczu gwiaździstym i za późno zorza poranku roztapia się w ciepłocie dnia. Jego próżne jęki spadały w przepaść gór jak martwe kamienie. Prometeusz jest jedną z najwznioślejszych postaci w mitologii - bóg, który cierpiał przez miłość dla ludzi. Zanim do nich przemówił, byli jak ślepcy i brodzili w mroku, nie wiedząc ani o sobie nic, ani o świecie otaczającym, były im obce budowy kamienne, strzelające ku słońcu, nie znali sztuki ciesielskiej. Nie umieli powiedzieć, kiedy następuje kres zimy lub kwietnej wiosny, albo jesieni bogatej w plony. Żyli jak mrówki w ciemnych jaskiniach, aż on im pokazał, gdzie wschodzą gwiazdy i kędy zachodzą. Dał im naukę o liczbach, najprzedniejszą wiedzę i objawił kunszt pisania, ten skarbiec pamięci i źródło poezji. Oswoił zwierzęta, konie zaprzągł do wozu i na słone morze spuścił płóciennoskrzydłe statki. Dał chorym lekarstwa kojące i wynalazł zioła, które ból usuwają. W głębi ziemi wyśledził cenne metale i objawił, jak ze snu, lotu ptaków i głosów w przyrodzie odgadywać przyszłość. Prometeusz w człowieku rozbudził ducha i dał mu moc panowania nad światem. [...] może to się tobie przyda Odpowiedzi mit o Syzyfie Główny bochater był lubiany przez Bogów, którzy zapraszali go na uczty na Olimp. Syzyf lubił plotki, bogowie jednak nie ale po pewnym czasie przyzwyczaili się do jego charakteru i wybaczali mu, ale gdy pewnego razu zdradził ważny sekret Zeusa, ten rozgniewał się na niego i posłał do niego boga śmierci, aby ten zabrał Syzyfa ze świata. Syzyf uwięził boga śmierci i ludzie przestali umierać. Wówczas bogowie wysłali Kresa ,aby uwolnił boga śmierci i Syzyf musiał umrzeć, ale przed śmiercią zakazał małżonce grzebania jego zwłok. Dusza jego nie mogła, więc wejść do krainy cieniów i błąkała się po świecie. Bogowie zlitowali się i pozwolili Syzyfowi zejść na trzy dni na ziemię, aby ukarał żonę. Syzyf poszedł ale po trzech dniach nie wrócił, bogowie o nim zapomnieli, a on żył cicho starając się nie zwracać na siebie uwagi. Dopiero po wielu latach przypomniano sobie o uciekinierze i przyszli, aby zabrać go do Hadesu. Za swoje czyny Syzyf został przez bogów skazany na wieczną pracę, polegającą na wtaczaniu ciężkiego głazu na górę, który zawsze pod szczytem wymyka mu się z rąk i spada z powrotem na dół. Trud Syzyfa stał się symbolem pracy daremnej, która nigdy nie będzie miała końca. Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub Odyseusz był synem Laertesa i władcą Itaki. Kiedy wybuchła wojna trojańska, mężczyzna właśnie został szczęśliwym ojcem syna Telemacha, którego urodziła mu piękna żona Penelopa. Nic dziwnego więc, że Odys nie chciał opuszczać domu, symulował nawet szaleństwo, ale w końcu wyruszył z innymi pod zakończeniu długoletniej wojny bohater pragnął szybko wrócić do domu. Okazało się jednak, że czekała go długa tułaczka. Najpierw jego okręty zostały zagnane przez burzę do kraju Lotofagów, gdzie kilku ludzi ze świty Odyseusza najadło się czarodziejskiego lotosu i nie chciało wracać do bohater trafił na jedną z wysp Morza Sycylijskiego, zamieszkaną przez cyklopów. Tam przywódca owych istot – Polifem – uwięził Odyseusza w jaskini i codziennie zjadał jego dwóch towarzyszy. Bohater jednak upił Polifema, a następnie wypalił mu oko. Przywiązał się potem wraz z przyjaciółmi do brzuchów baranów i w ten sposób opuścił pieczarę. Cyklopi zamierzali ścigać Odyseusza, jednak nie wiedzieli, kogo mają gonić, ponieważ bohater powiedział Polifemowi, że nazywa się Nikt. Polifem rzucił jednak na Odysa klątwę – był on synem Posejdona i poprosił swojego ojca, żeby uniemożliwił bohaterowi szybki powrót do dalszej podróży Odys odwiedził wyspę króla wiatrów Eola, który dał mu worek z wszystkimi wiatrami. Pomyślne wiatry zapewniały spokojną podróż, jednak kiedy Odyseusz zasnął, jego towarzysze myśląc, że w worku znajdują się skarby, otworzyli go i uwolnili złe wichry. W efekcie statki bohatera dotarły do kraju złych Lajstrygonów, którzy zniszczyli większość okrętów Odysa. Kolejnym etapem podróży była wyspa czarodziejki Kirke, córki Słońca. Boginka zaprosiła towarzyszy syna Laertesa do swojego pałacu, a następnie zamieniła ich w świnie. Kirke chciała następnie uczynić podobnie z Należy do pism mądrościowych (dydaktycznych), które wypełniają siedem ksiąg biblijnych, a powstały także w innych kulturach starożytnego Wschodu. Nie znamy autora Księgi Hioba, ani daty jej napisania (V w. to jedna z propozycji badaczy). Księga Hioba jest poematem filozoficznym, który omawia problem cierpienia niezawinionego. Ze względu na jej walory artystyczne i treść zaliczana jest do najwybitniejszych arcydzieł literatury światowej. Akcja toczy się w zamierzchłych czasach patriarchów. Hiob jest prawdopodobnie postacią historyczną, wspomina o nim prorok Ezechiel jak o mężu sprawiedliwym. W kulturze europejskiej Hiob istnieje przede wszystkim jako znak cierpienia i godności człowieka. W tej księdze nie występują charakterystyczne cechy Starego Testamentu (zbiorowość i przymierze narodu wybranego Jahwe), lecz dramat osobisty. Podział księgi HiobaStreszczenie Księgi HiobaPlan wydarzeń w Księdze HiobaNiejednorodność gatunkowa w Księdze HiobaRodzaje cierpieniaCharakterystyka HiobaNauki płynące z Księgi HiobaUniwersalizm Księgi HiobaRelacja Bóg – HiobPrzydatne cytaty z Księgi HiobaAforyzmy – złote myśli, przysłowiaPorównanie prób, którym zostali poddani Abraham i HiobNawiązania w literaturze do Księgi HiobaNawiązania w sztuce do księgi Hioba Podział księgi Hioba Poemat filozoficzny dzieli się na trzy części: Historia cierpień bogobojnego Hioba Skarga Hioba Hiob przywrócony do dawnego stanu Streszczenie Księgi Hioba Hiob był mężem dobrym i sprawiedliwym, szczerym i zacnym, a zamieszkiwał ziemię Hus. Miał 3 córki i 7 synów. Był też człowiekiem zamożnym. Pewnego razu przed obliczem Pana stanął szatan. Pan Bóg spytał go czy w czasie swoich ziemskich wędrówek zwrócił uwagę na Hioba. Szatan stwierdził, że gdyby Bóg przestał opiekować się Hiobem, to ten odwróci się od niego. Wówczas Bóg oddał wszystko co Hiob posiadał we władanie szatanowi i poddał człowieka srogiej próbie. W ten sposób rozpoczęły się cierpienia Hioba. Szatan pozbawił go kolejno: mienia, bliskich, a na koniec poraził go trądem. Po tym wszystkim żona drwiła z niego, że tak srodze doświadczony wciąż jeszcze błogosławi Bogu. Hiob uciszył jednak żonę i pouczył ją: Dobro przychodzi od Boga, dlaczego zła przyjąć nie możemy?, powiedział też: Bóg dał, Bóg wziął. Ani utrata majątku, ani choroba nie zmusiły Hioba do zgrzeszenia przeciwko Bogu. Kiedy przyjaciele Hioba: Elifaz z Temanu, Bildad z Szuach i Szafar z Nuamu dowiedzieli się o jego nieszczęściu przybyli, aby mu współczuć i pocieszyć go. Hiob pierwszy zaczął rozmowę z nimi skarżąc się, że Bóg zesłał na niego nieszczęście i cierpienia, mówi: Płacz stał mi się pożywieniem, jęki moje płyną jak woda. Hiob jednak musi odpierać racje przyjaciół, którzy nakazują mu uznać własna winę i przyjąć cierpnie jako karę za grzech. Przyjaciele Hioba nie rozumieją, że cierpienie może być niezawinione. Bóg bowiem jest sprawiedliwy, a sprawiedliwość z ludzkiego punktu widzenia to kara dla złych i nagroda dla dobrych. Tak samo myślał z resztą do tej pory Hiob. Jego bolesne doświadczenie prowadzi jednak do nowej wizji Stwórcy – istoty, której decyzje są dla ludzi nieodgadnione. Działań Boga nie można pojąć rozumem. Trzeba zaś wierzyć w ich celowość i dobro. Cierpienie Hioba jest próbą wiary, z której Bogobojny mąż – mimo przejmujących skarg – wychodzi zwycięsko. Hiob szuka wyjaśnienia tajemnicy cierpienia nie zawinionego, a opowieść o jego dramatycznych zmaganiach jest najbardziej uniwersalną księgą Biblii. Po rozmowie Hioba z przyjaciółmi zjawia się Bóg i rozmawia z Hiobem, a następnie gani jego przyjaciół i przywraca Hioba do stanu poprzedniego. Główny bohater poematu został ciężko doświadczony przez Boga, który poddał próbie jego wiarę. Pomimo, że spotykały go straszne męki, na które strasznie lamentował nie zgrzeszył przeciwko Bogu. Przez cały czas był przekonany, że dobrze postępuje i prosił Boga o uniewinnienie. Przyjaciele Hioba, zamiast mu pomóc najpierw siedzieli przez 7 dni i 7 nocy w osłupieniu, a następnie uznali, że Hiob musiał zgrzeszyć przeciwko Bogu. Hiob próbował zgłębić tajemnicę cierpienia niezawinionego ,ale nie znalazł rozsądnego wytłumaczenia. Hiob całkowicie poddał się Bogu. Plan wydarzeń w Księdze Hioba Pobożne życie Hioba Rozmowa szatana z Bogiem Bóg oddaje wszystko, co Hiob posiadał we władanie szatana Szatan pozbawia Hioba majątku: Sabejczycy porywają stada ośle, spalenie stad i owiec, Chaldejczycy porywają stada wielbłądów i mordują służbę, rozszalały huragan niszczy dom, w którym przebywały dzieci Hioba Ponowna rozmowa Boga z szatanem Bóg ponownie oddaje ciało Hioba we władanie szatana Szatan razi Hioba trądem Drwiny żony Hioba z jego nieszczęść Nieustanna wiara Hioba Hiob przeklina dzień swych narodzin Elifat z Temanu radzi Hiobowi, aby nie tracił wiary Bildad z Szuach zapytuje Hioba, czym zawinił wobec Boga, że ten tak go pokarał Przyjaciele Hioba okrzykują go bluźniercą, ponieważ twierdzi, że niczym nie zawinił wobec Stwórcy Rozmowa Boga z Hiobem Przyjaciele idą do Hioba i składają ofiarę Bóg przywraca majątek Hioba, wskrzesza bliskich i im błogosławi Długie i dostatnie życie Hioba – doczekał się wnuków do IV pokolenia Niejednorodność gatunkowa w Księdze Hioba Księga jest niejednorodna gatunkowo: rozpoczyna się i kończy narracją zawierającą wątki fabularne, całość jednak wypełnią monologi i dialogi – dyskusje Hioba z przyjaciółmi, wielkie mowy sądowe bohaterów oraz lamentacje Hioba. Księga Hioba ma charakter poetycki, a strukturą całości przypomina raczej literacki dramat. Hiob – Georges de la Tour ( Źródło: Georges de La Tour, (ostatni dostęp sty. 4, 2011). Rodzaje cierpienia Głównym tematem Księgi Hioba jest cierpnie, które można podzielić na: zawinione: naruszenie norm prawnych, np. człowiek kieruje pod wpływem alkoholu niezawinione: niezależne od nas, np. pijany kierowca spowodował wypadek, w którym ginie dziecko Cierpienie nie jest karą za grzechy. Gdy człowiek odsuwa się od cierpienia niezawinionego to szuka pocieszenia w czymś innym niż Bóg, np. używki. „Życie poddane boleści”: życie jest ciągłą walką z przeciwnościami losu. Człowiek jest podobny do najemnika, niewolnika, robotnika oczekującego na wynagrodzenie. Życie Hioba to miesiąc cierpienia w nocy. Noc wydłuża się w nieskończoność, cierpienie wydaje się nie do zniesienia. „Życie bez nadziei”: Hiob jest chory, cierpi ból psychiczny i fizyczny. Nie widzi szans na ratunek, czas mija szybko, życie bezpowrotnie przemija. Nie ma szans na szczęście. Życie jest krótkie Hiob niedługo umrze. Nikt go nie zobaczy, ponieważ z Szeolu nikt nie powraca. „Noc niespokojna” : narzeka, nie może przestać mówić o swoim nieszczęściu, cierpenie dotyczy wnętrza (duszy). Hiob pyta Boga kim jest?, co zrobił? Myślał, że wypocznie w łóżku ale Bóg doświadcza go koszmarami. Woli umrzeć, bo nie ma nigdzie ukojenia w cierpeniu. „Wolę umrzeć” pragnie śmierci ciała i duszy, chce umrzeć, ale zwraca się do Boga aby oszczędził go już. Nie chce doświadczać dalszych chorób, ma świadomość własnej ułomnosci i małości wobec Boga „Daruj grzech” Hiob przeprasza Boga mimo, że nic nie uczynił. Hiob zadaje pytania retoryczne: „dlaczego Bóg go wybrał, skoro jest wszechmocny i sprawiedliwy Charakterystyka Hioba człowiek pochodzący z ziemi Us człowiek prawy, bogaty, szczęśliwy człowiek dumny ze swojej rodziny i dobytku (miał 7 synów i 3 córki oraz posiadał liczne stada owiec, wielbłądów i wołów) dziękował Bogu za otrzymane dary szatan uznał, że Bóg pobłogosławił Hiobowi gdyż ten jest Mu posłuszny, wierny. Wystawił zatem wiarę i ofiarność Hioba na próbę. Odebrał mu majątek rodzinę, a na koniec boleśnie doświadczył nieczystą chorobą, czyli trądem. Hiob przyjął cierpenie, ogolił głowę, posypał ją popiołem i złożył pokłon mówiąc: „Nagi wyszedłem z łona matki i nagi tam wrócę”. „Bóg dał, Bóg wziął” Nauki płynące z Księgi Hioba człowiek powinien z ufnością przyjmować to co daje mu los i wyroki Boga, cierpienie nie zawsze jest karą za grzechy, człowiek powinien doświadczyć w życiu szczęścia i cierpienia, uczciwi ludzie także cierpią, cierpienia uświęcają człowieczeństwo, cierpienia nie można wytłumaczyć, cierpienia należy znosić z pokorą, cierpienie od zawsze towarzyszyło człowiekowi, cierpienie jest próbą dla człowieka, każde cierpienie ma sens, pomaga człowiekowi żyć z godnością, należy czekać na poprawę losu, nie należy się buntować, Bóg ma swoje tajemnicze plany, które bywają niepojęte dla człowieka. Uniwersalizm Księgi Hioba Hiob przedstawia każdego człowieka (każdy = everyman), który doświadcza cierpienia życie człowieka jest walką (bojowaniem) ze złem, światem i własnymi ułomnościami życie człowieka przypomina los niewolnika każdy człowiek podlega śmierci, życie jest ulotne, przemijające jak powiew wiatru, jak obłok życie naznaczone jest trudem i cierpieniem, które trudno zrozumieć WNIOSEK: Księga Hioba ma charakter dydaktyczny, czyli pouczający gdyż przedstawia stosunek cierpiącego do Boga. Fundamentem dla życia człowieka jest bojaźń boża. Hiob jest wzorem każdego człowieka, którego dotknął zły los, każdego śmiertelnika. Relacja Bóg – Hiob Bóg jawi się jako wszechwiedząca istota. Budzi lęk i boleśnie doświadcza człowieka. Hiob boi się Boga, prosi o ulgę w cierpieniu. Zastanawia się dlaczego Bóg pozostaje obojętny na zło. Przydatne cytaty z Księgi Hioba Dobro przyjęliśmy z ręki Boga. Czemu zła przyjąć nie możemy? Bóg dał i zabrał Bóg, niech będzie imię Boga błogosławione. Płacz stał mi się pożywieniem, jęki moje płyną jak woda. Aforyzmy – złote myśli, przysłowia „do bojowania podobny był człowiek” „pędzi on dni jak najemnik” „dni me jak powiew” „jak obłok przeleci i zniknie” Porównanie prób, którym zostali poddani Abraham i Hiob Abraham Hiob Czego dotyczy próba? Bóg kazał Abrahamowi złożyć w ofierze całopalnej swojego syna Izaaka. Wybrał się do kraju Maria, gdzie na ołtarzu złożył syna. Gdy Abraham sięgnął po nóż, Anioł kazał go zostawić i złożyć w ofierze baranka. Musiał wytrwać w cierpieniu. Bóg wystawił go na próby. Najpierw utracił dobytek i dzieci, a później zachorował na trąd. Jaka jest postawa bohaterów wobec Boga i ludzi Był oddany i wierny Bogu. Chciał poświęcić swojego syna aby udowodnić swoją miłość i wiarę w Boga Mimo cierpienia, po stracie dzieci i dobytku oraz choroby, przyjął wszystko z pokorą. Jaka jest wymowa opowieści biblijnej? Opowiada o oddaniu Bogu. Uczy wierności i lojalności wobec Boga. Uczy zaufania. Pokazuje, że cierpienie nie jest zawsze karą za grzechy, ponieważ są one naturalne w życiu człowieka. Musimy się z nimi pogodzić. Nawiązania w literaturze do Księgi Hioba Powrót Hioba – Anna Kamińska. Hiob w utworze symbolizuje nieszczęśliwego samobójcę. Jest to człowiek XX w., który cierpi niewinnie. Według poetki byłoby lepiej gdyby Hiob umarł razem z dziećmi. Hiob nie odzyskał swoich pierwszych dzieci, wszytko dostał nowe. Czuje się niepewnie, obawia się że nowym szczęściem zdradza stare. Boi się snów, w których przybędą ci którzy odeszli. Czuł się obco, mimo to nie załamuje się i nie bluźni. Nawiązania w sztuce do księgi Hioba Hiob – Georges de la Tour ( – Ĺťona namawia Hioba aby się zbuntował, jest bogato ubrana, nie dotknęło jej nieszczęście. Hiob ma złożone ręce. Świeca rozświetla główne elementy obrazu. Obraz pogrążony w lekkim mroku.

mit o orfeuszu i eurydyce jan parandowski